Wieś Pniówek, w której mieści się nasza szkoła, położona jest we wschodniej cześci Gminy Zamość. Początkowo nazywana była Pniowem, ale już na początku XVII wieku w starych archiwach widnieje jako Pniówek.

Herb Gminy Zamość przedstawia srebrnego gryfa na czerwonym tle, który wyłania się zza złotego mostu. Podobnym herbem w XV wieku pieczętował się ród Niemierzów- Ostrowskich, posiadaczy rozległych dóbr, pod dzisiejszym Zamościem. Złoty most symbolizuje związki gminy z miastem Zamość, którego pierwotna nazwa brzmiała "Zamoście"

Pierwsze ślady osadnictwa na terenie Pniówka notuje się w neolicie około (5500- 5200 p.n.e.). Podczas wykopalisk archeologicznych znajdowano ułamki naczyń glinianych z kultury ceramiki wstęgowej rytej, kamienne toporki oraz gliniane tygielki z okresu kultury pucharków lejkowych, a także liczne ślady osadnictwa we wczesnej epoce brązu. Na terenie wsi odkryto także bardzo bogate osadnictwo związane z kulturą łużycką. Odnaleziono cmentarzysko ciałopalne, około 40 grobów, pełnych urn ze spalonymi ciałami oraz przedmioty codziennego użytku, jak dziecięce zabawki i bucik.

  

Krajobraz Pniówka na południe. Na tych polach prowadzono badania archeologiczne.

 

Pniówek był tzw. wsią lenną o której pierwsza wzmianka pochodzi z 1404 roku. Jan Czuryło, kuzyn słynnego szlachcica i właściciela dóbr szczebrzeszyńskich- Dymitra z Goraja, podarował swemu wiernemu słudze Kryskowi pół wsi na prawie lennym zwaną Pniow. Od Kryska wywodzi się lenna szlachta o nazwisku Pniowscy. Pod koniec XV wieku drugą część wsi nabył Mikołaj i Piotr Niemierza- Ostrowski, co doprowadziło do lokalnego konfliktu między mieszkającymi w okolicy rodami. w 1526 roku Feliks Zamoyski odkupił od Niemierzów- Ostrowskich ich część wsi, a Piotr Falibowski, mąż ostatniej z rodu Pniowskich, przejął drugą połowę Pniowa. Po roku 1580 na części wsi należącej do Zamoyskich, kanclerz Jan utworzył folwark Koźlerogi (nazwa zapewne pochodząca od rodowego herbu). Od tej pory Pniowek, nazywany był już Pniówkiem. Początkowo Pniówek zaliczał się do łacińskiej parafii  żdanowskiej, ale po jej upadku, pod opiekę wzięła wieś, Kolegiata zamojska. W 1640 roku Katarzyna Zamoyska, żona II Ordynata Tomasza, założyła w Zamościu seminarium  duchowe, przeznaczając na ten cel dochody z Pniówka. Wieś rozwijała się wolno, podmokłe bagienne tereny oraz słaba ziemia utrudniały pracę rolną. Pod koniec XVIII wieku podjęto decyzję o melioracji, co przyśpieszyło rozwój Pniówka. Na początku XIX wieku we wsi znajdował się folwark, dwór, skarbiec murowany, budynki gospodarskie, karczma i zajazd. W połowie XIX wieku wydano zgodę na nabywanie i dzierżawę ziemi we wsi Pniówek, przez Żydów. Józef Khan- Żyd i właściciel folwarku w Pniówku, założył w nim olejarnię. W 1880 roku, podczas spisu ludności wiejskiej we wsi mieszkało 104 osoby wyznania rzymsko- katolickiego i 174 osoby wyznania prawosławnego oraz kilka osób wyznania mojżeszowego. Na początku XX wieku powstała we wsi szkoła powszechna polska jednoklasowa, później dwuklasowa o czterech oddziałach. W 1939 roku wieś została zajęta przez Niemców. W Pniówku istniała przez cały okres okupacji siatka konspiracyjna ZWZ- AK, zorganizowana przez wachmistrza A. Wojtasa i H. Juszczaka. W 1943 roku siatka ta dokonała spalenia wsi Wierzba, zasiedlonej przez Niemców, w odwecie hitlerowcy rozstrzelali w Pniówku i Zwódnem kilka osób. Upamiętnia to postawiony przy szkole pomnik. W 1946 roku z wyroku Podziemnego Państwa Polskiego doszło do rozstrzelania w Pniówku trzech działaczy Polskiej Partii Robotniczej. W latach 60-tych zelektryfikowano wieś, a w latach 90- tych założono linie telefoniczną, założono instalacje gazową i rozpoczęto rozbudowę istniejącej małej szkoły, którą ukończono  w 1998 roku, a w której uczymy się do dzisiaj.

Sosnowe lasy są nierozerwalnym symbolem Pniówka

Pisząc wykorzystano:

W. Bondyra, E. Lorentz, E. Prusicka- Kołcon, M. Korzeniowski. Dzieje miejscowości Gminy Zamość, Zamość 2010.